De Aankomst

(Deventer - Groningen)

vrijdag 5 augustus 2011

Het is een bekende fietsroute: "Langs de IJssel". Links de uiterwaarden, een zeer gevarieerd landschap met oude rivierbeddingen en dijkdoorbraken, afgewisseld met begroeide boerenerven en oude boerderijtjes die door een vroegere dijkverbreding half uit de dijk oprijzen.

De grote weg loopt over de dijk, maar het fietspad ligt ernaast. Dat is jammer, maar af en toe gaat het pad er ook over en dan zie ik een afwisselend landschap. Het asfalt is vlak en met een flink briesje schuin achter maak ik flink tempo, zeker als ik ook bovenop de dijk rijd. Nederland, Rivierenland, op mijn Paris, die ik me na zo'n 1500 km echt geheel eigen gemaakt heb.

Kleef - Deventer

In Treviso heb ik een afspraak gemaakt met Stephan van Wagenberg. Hij is een van de Pinarellodealers, die ik ontmoet heb tijdens het grote diner. Hij heeft een prachtige zaak in Overasselt en dat ligt bijna op mijn geplande route. Die moest over Lobith gaan, want daar komt de Rijn ons land binnen, maar ik vond de koffie bij Stephan eigenlijk wel zo symbolisch dat ik mijn route heb omgelegd.

Köln - Kleve

Gisteren had ik er opeens genoeg van. Niet zozeer van het fietsen, maar ik vraag me ook steeds meer af of het allemaal nog interessant genoeg is om te lezen. Marja gebeld (omdat ze jarig was). "Goed stukje, gisteren. Doorgaan." De lieverd, maar het hielp wel.
En nu, na het gebruikelijke geklooi om de stad uit te komen, op de Neusserlandweg, stevige wind in de rug, vlieg ik er over. Heerlijk, mijn Pinarello is op z'n best als het hard gaat (of berg op).
Met een wijde boog fiets ik westelijk langs het Ruhrgebied. Door een platteland met eindeloze korenvelden (en aan de oostelijke horizon hoogspanningsmasten en industriegebouwen).

Köln

Het internet was zo traag gisteren dat ik niet alle foto's die ik graag wilde laten zien, heb gepubliceerd. Alsnog een mooie combinatie oud en nieuw in het havengebied en een detail zoals ik het de hele reis al zie (met laag gemiddelde).
En ik begin de dag met een foto Am Bollwerk, waaraan Kunibert der Friese ligt en het uitzicht uit mijn hotelkamer.

Koblenz - Köln

Zondag
Ik hoefde maar een paar passen vanuit mijn Hotel Kurfurst Baldien te doen om in de Altstadt een perfecte Spaanse tent te vinden om een biertje te drinken en te eten. [Ik wil er bij uitzondering melding van maken dat het management van hotelketen City-Hotel mijn onderneming kennelijk zo leuk vond dat ik gratis bij hen mocht overnachten. Het hotel is genoemd naar de oudste stenen brug (met 11 bogen) van de stad, die keurvorst Balduin rond 1340 over de Moezel liet bouwen.]
In de Spaanse tent hadden ze Wi-Fi, zodat ik bleef zitten om mijn verslag te verzenden. De Salsamuziek werd harder gezet (keihard), er werd gedanst. "Latin Spirit", die Tanzparty. In de herrie sloot ik me op om m'n verslag klaar te maken. Mensen dansten, aten nog of hingen wat rond en ik sorteerde mijn foto's van de dag. Wat een wereld.

Maandag
Ik hoef maar de brug over de Mosel over te steken om op mijn route naar Bonn te komen, maar ik wil me eerst met mijn Pinarello vereeuwigen op de Deutsches Eck met het standbeeld van keizer Wilhelm I. Hij staat er nog wat schimmig bij, in de kille ochtendnevel. Er zijn een paar aardige lui (uit Zwitserland), die wel een foto willen maken.

Kaiserslautern - Koblenz

Ik heb gisteren Kaiserslautern tekort gedaan. Nadat ik mijn verslag had gepubliceerd heb ik nog wat rondgelopen. In de eerste plaats is het niet alleen een industriestad, maar heeft het ook een universiteit en dat maakt de stad ook. Verder is het winkel- en uitgaansgebied veel groter dan ik dacht. Ook in de nieuwe stad wemelt het van de cafés en restaurants aan rustieke pleintjes en daar is het hypermoderne winkelcentrum met kleine winkels en grote warenhuizen. Alleen is het nu stil op zondag, leeg.
Na Kaiserlauten moet ik de Dondersberg over. Niet zwaar, maar toch.

Na 30 kilometer door de bossen gereden te hebben heb ik trek in koffie. Weinig dorpjes en als er al een opduikt is alles uitgestorven en dicht. Een Konditorei heeft geen koffie. Uit nijd neem ik ook geen aardbeientaart. Stom, heb ik me zelf mee.
In Bad Kreuznach, toch een redelijke stad: alles dicht. Wat hebben de Duitsers met zondag? Bij het busstation is een soort Ibiss, geen koffie. Wel kabab, met cola. En ook deze bijzondere vorm van zoutwaterwinning, waardoor de stad bekend staat als een Kurort.

Strasbourg - Kaiserslautern

's Morgens is het eerste dat ik doe: uit het raam kijken naar de lucht. Tot nu toe meestal blauw of half bewolkt, slechts een keer regende het en dat kon ik afwachten. Dan douchen, aankleden (T-shirt en lange broek over de fietskleren), ontbijten (opvallend hoe weinig gasten, in het hoogseizoen), inpakken (inderdaad een ritueel, zoals Dirk Jan beschrijft), afrekenen, fiets optuigen en weg. De stad uit gaat meestal goed, een enkele keer moet ik de weg vragen.

De Rijn volgt z'n bedding en stroomt met een boog om het het Pfalzer Wald (een voortzetting van de Vogezen) heen, maar ik wilde wel weer eens klimmen. Ik wijk opnieuw van de rivier af en steven recht omhoog, richting ….? Tja, richting wàt eigenlijk. De eerste grote plaats is het Pfalzer Wald alweer voorbij: 135 km naar Kaiserslautern. Zo'n honderd kilometer klimmen en dalen tussen de 200 en 600 meter, een pittige dag. En ook nog door het grootste aaneen gesloten bosgebied van Duitsland (ik houd niet zo va bos).

Zo'n 40 km voorbij Strasbourg begint de weg gestaag te stijgen. Tandje terug, maar nog wel op het grote blad. Met 11 kransjes kan dat nog, zonder dat de ketting te scheef komt te liggen. Nog 10 km verder wordt het menens: ik schakel naar het binnenblad. Soepel gaat dat toch met de nieuwe Chorus, achter één opschakelen om weer in het goede ritme te komen. Inmiddels rijd ik ook in het bos. Nauwelijks auto's, wel fietsers: ATB-ers, een heel gezin op gewone fietsen, maar ook een enkele racefietser. Leuk, dat voelt minder alleen, de zon is weg, het is kil in het bos. Het laatste Franse (nou, Franse?) witte dorpje met puimstenen kerk.

Strasbourg

Het station, dat vlak bij Hotel Le Grillon ligt, is bijzonder. Over het historische neo-klassieke gebouw, dat kennelijk geen uitbreiding duldde (die nodig was omdat het een TGV-halte werd) is een enorme glazen stolp gebouwd, een nieuw icoon. Dat levert zowel aan de buitenkant als binnenin fascinerende beelden op. Ondergronds is een gigantisch overstapstation met winkels en parkeerplaatsen gerealiseerd, waardoor er bovengronds een park kon worden aangelegd. Een fantastische oplossing, die kennelijk alleen mogelijk is als er grote (Europese) belangen mee gemoeid zijn.

Colmar - Strasbourg

Hoe anders is Colmar dan Neuf-Brisach: hier lijkt het of je in de Middeleeuwen verzeild geraakt bent. In Colmar staan voornamelijk grote vrijstaande vakwerk- en rijkversierde stucwerk huizen met natuurstenen onderbouw. Terwijl rond 1500 in Frankrijk en Italië de Renaissance al aan de gang was, vierde hier de Gothiek nog hoogtij.

Basel - Colmar

Gisteren

Vanavond nog even de stad ingelopen voor een pizza. Driftige muziek trok me naar de rivier, over de Mittlerebrucke. Het schemerde al. Vanachter de brug kwam de muziek, een mengeling van een Brassband en Caribische muziek, opzwepend. Drommen mensen langs de kade en op de terrassen, veel jonge mensen, drinkend, rokend, konden niet stil staan of zitten. Sommigen dansten. Een fel verlicht podium met een band, drijvend in de rivier. Aan de overkant rijst de stad op uit de rivier, het water stroomt krachtig, maar stil. Enkele boten lijken op het ritme van de muziek op en neer te dobberen. Ik word er melangoliek van. Ben vergeten waarom ik hier ben. Het kan overal zijn: een stad aan een rivier.

Vandaag

Aan de overkant van de Rijn ligt nog een belangrijk deel van Basel: Altstadt Klein Basel, winkelstraten en klassieke woonblokken aan brede lanen, maar dat laat ik nu maar liggen en koers zo dicht mogelijk langs de rivier naar Weil am Rhein, naar de meubelfabriek van Vitra.

Basel

Het comfortabele en moderne hotel is gevestigd in een mooi Jugendstil pand uit het eind van de 19e eeuw. Het staat met enkele andere neoklassieke gebouwen in een heel oud buurtje (er staan huizen en een kerkje uit de 14e eeuw) en vallen onder Monumentenzorg. Het is gebouwd als societeit voor het Blau Krauz, vergelijkbaar met de nederlandse Blauwe Knoop, die eind 19e eeuw actief was. Nog wordt er in het restaurant geen alcohol geschonken. Cafés en restaurants in de buurt ten over.

Der Schweiz

Vroeg wakker. Ik hoor aan het geluid van de auto's op het asfalt dat het regent. Tot nu ben ik er van gevrijwaard. Het lijkt allemaal niet mee te zitten in der Schweiz. Laat ik proberen mijn verhaal van gisteren nog weg te krijgen, met een koffie in het hotel. Dan klaart het op. Goed besluit.
Een hele mooie route langs het meer. De grote doorgaande weg gaat door allerlei tunnels, maar er is een fraai fietspad aangelegd over de oude weg, die om de rotsen heen gaat. Een leuke ontmoeting met twee meiden die vier dagen doen over wat ik vandaag moet afleggen (sorry dames).

San Gottardo

Zondag 24 juli. (Geen internet gisteren)
Als ik opsta (vroeg dit keer) ben ik onrustiger dan de voorgaande dagen. Ik kijk naar buiten, het weer is goed, het kasteel ligt al in een gouden ochtendgloed. Na het douchen trek ik mijn fietssokken, koersbroek en zweethemd alvast aan. Daar overheen mijn lange broek en het T-shirt en de linnen schoenen: ik hou er niet van om in de ontbijtzaal al als een fietser te zitten. Ik blijf liever nog even een gewone hotelgast.

Het inpakken van de bagage wordt een ritueel, precies zo moet het in de tas (Dirk Jan Roeleven heeft dat zo mooi beschreven in zijn De nieuwe fiets). Eigenlijk zou ik liever zonder bagage de Gotthard beklimmen, niet omdat ik denk dat het met bagage te zwaar zou zijn, maar om het gevoel. Vorig jaar fietste ik in Frankrijk. In Malaucène had ik een hotelletje. Mijn route ging over de Mont Ventoux. Ik heb mijn weinige bagage in het hotel gelaten, ben naar Bedoin gefietst om de reus op de zuidhelling te beklimmen en aan de noordkant af te dalen en zo weer in Malaucène uit te komen. Daar heb ik mijn bagage weer op de fiets geklemd en ben verder gegaan.

Door de Valle Leventina stijgt de weg zo'n 55 km gestaag tot 1200 m. Een prettige klim, ik houd er wel van: niet al te zwaar, zodat je nog wat om je heen kunt kijken en toch een flinke druk op de pedalen voelt. De autostrada, de spoorbaan en de oude weg die ik volg gaan gezamenlijk op. Regelmatig zijn ze gelijktijdig in beeld en steeds met de rivier als leidraad.
Ongeveer halverwege kom ik langs een fantastisch spektakel van boven elkaar liggende spoorlijnen, die uit de bergwand te voorschijn komen, de diepte overbruggen en weer verdwijnen in de bergwand. Het lijkt wel een kermisattractie.

Bergamo - Bellinzona

Vandaag is het een behoorlijk eind: 140 km. Eerst weer die overvolle wegen, gelukkig nu zonder vrachtverkeer omdat het zaterdag is. Het is ook moeilijk om de weg te vinden. Ik ben finaal de weg kwijt, omdat ik van de hoofdroute afweek. Enorme opwinding in een café, waar ik de weg vraag naar Como: helemaal verkeerd.

Bergamo

Bergamo heeft twee historische kernen: de Benedenstad, waar de eigentijdse wijken omheen liggen en de als vesting ommuurde Bovenstad (Citta Alta), van waaruit je een schitterend uitzicht hebt op de Benedenstad en de Povlakte.

Verona - Bergamo

Donderdag 21 juli
Vanmorgen al vroeg naar Julia. Nog geen toeristen, dacht ik en ik moet ook een behoorlijk stuk vandaag: zo' n 140 km. Maar wat gebeurt: de toegang tot de binnenplaats van Julia is afgesloten. Er wordt gefilmd! Om 10 uur kan ik erin. Met tientallen toeristen. Ik wurm me er met m'n fiets tussen. Een medewerker van de filmploeg wil me wel fotograferen. Daar hebben de toeristen respekt voor, ze maken ruim baan.

Verona

Een opera meemaken in de Arena di Verona is een onvergetelijke ervaring. Uren voor de voorstelling, die pas tegen donker begint, komen mensen uit alle richtingen over het plein aanzwermen. Massa's toeristen en hele Italiaanse families, voorzien van picknickmanden, koeltassen en zitkussentjes drommen relaxed samen bij de entrees. Je moet (als je geen dure genummerde ticket hebt) op tijd zijn voor een goed plaatsje. Het is net opgehouden met regenen.
Eenmaal binnen is het al een adembenemend schouwspel: zo immens groot voor een theater: 20 000 plaatsen. Het is nog lang niet vol, maar het geroezemoes is niet van de lucht. "Panini, ice-cream" klinkt het er bovenuit. Van alles gebeurt er om me heen: een eindje verderop spreidt iemand een doek over een aantal lege zitplaatsen waarop etenswaren en een fles wijn worden uitgestald.

Vicenza - Verona

Ook naar Verona is het niet ver: 70 km. Maar ook daar blijf ik een dag over. De weg er naar toe is niet bepaald leuk voor een fietser: veel verkeer, bedrijven aan weerszijden van de weg en reclame, eindeloze reclames. Maar ik moet zeggen dat ik wel houd van dit rommelige Italiaanse sfeertje.

Met dat overstekende wild zal het overigens wel meevallen!

Vicenza

Meteen toen ik gisteren het oude centrum van Vicenza binnen fietste sprong weer één van de beroemdste gebouwen van Palladio in het oog: het schitterende witgepleisterde Palazzo Chiericati. Daarom vooral gaat mijn reis door Vicenza: de stad van Palladio. Hij heeft met een tiental beroemde gebouwen een stempel gezet op zijn geboortestad. Ze staan op de Werelderfgoed Lijst van de UNESCO, evenals het hele historische centrum. Ik blijf één dag over om van de stad te genieten en nog een ander gebouw te bezoeken: de Villa Rotonda, de aller beroemdste villa van Palladio, net buiten de stad.

Via Postioma, zondag 17 juli

Villa Emo is een must voor iedereen die in architectuur geïnteresseerd is. Naast de kenmerkende heldere en sobere architectuur van de villa, is het meest opvallende de verwevenheid van het landgoed met het landschap, waarvan de villa, door het kilometerslange lijnenspel van rechte wegen, sloten en bomenrijen, het middelpunt lijkt. Dat de villa niet alleen getuigt van de verheven status van de bewoners, maar tevens uiting was van de (agrarische) ontwikkeling van het land, blijkt uit de zijvleugels met galerijen, die het complex tot een herenboerderij maken.

Het Vertrek, zaterdag 16 juli

Het is laat geworden gisteravond, met dat eten. Vanaf het hotel waar de meeste dealers onderdak hadden gekregen [en dan heb ik het toch gauw over een paar honderd man/vrouw, elk voorzien van een Dogma om te testen en kleding (!)] werden we met bussen naar een landhuis gebracht, dat als restaurant annex conferentieoord in gebruik is. Ofschoon het mij eigenlijk helemaal niet goed uit kwam (zij hebben een weekend feest, ik moet aan mijn tocht beginnen) had ik het niet willen missen. En heus niet omdat Indurain aanwezig was!

Op een terrasje, met cappuciono, afscheid genomen van Marja en vriendin. Opeens even het besef van drie weken alleen te gaan!

Treviso, vrijdag 15 juli

Twee jaar jaar geleden heb ik Giovanni Pinarello ontmoet. Ik huurde een appartement in het centrum van Treviso, toevallig met zicht op de winkel van Pinarello. Ik was net de trotse eigenaar van een FP5 geworden en ik kon het niet laten om dat in de winkel kenbaar te maken. Dat werd allerhartelijkst opgevat: ik moest en zou signor Pinarello "shake hands". Terwijl hij werd opgehaald bekeek ik de ingelijste (zwart-wit) foto's van de legendarische wielrenner tijdens z'n successen in het spoor van Coppi en Bartali. Daar verscheen de kleine vitale, maar stokdove 80-er die me een pezige hand toestak. We mochten samen op de foto. Ik realiseerde me dat ik niet de enige zal zijn geweest, maar het moment ontroerde me.

shake hands met Giovanni, juli 2011

Update 18 juni (bwv Inleiding)

English summery

The organization of the tour is complete now. This is the moment to remind to anyone involved or interested in my cycletour, although the information below remained unchanged.

Pinarello Treviso gives me a great bike available. The departure takes place at laPinarello, a cycling event where thousands of cyclists from around the world are participating, including well-known cyclists (www.lapinarello.com). Hotels and B&Bs along the route have reserved a place at reduced price for me. The magazines Fiets (www.fiets.nl) offers a stage for a large number of followers on their websites and at the end an ornate report of the trip and sights will be published in the magazine Fiets.

Also het  Dagblad van het Noorden (www.dvhn.nl), the largest regional newspaper in northern Netherlands, will focus on the tour.

There is so many enthusiastic cooperation, I think, because of the combination of the sporty bike-trip and visiting cities and cultural activities. To see the place of arrival not merely as a resting place, but as a place to enjoy, the trip suddenly gets a different dimension. So I am interested in local culture, its history and modern life (including good food and drink). That needs some time.

The trip will take place from July 16 to August 5, 2011. Three weeks of cycling through the Po valley, the Alps and along the Rhine. Friday July 15, the day before departure, I will start the daily journal.

De organisatie van de tocht is nu afgerond. Pinarello Treviso stelt mij een prachtige fiets ter beschikking. Het vertrek vindt plaats tijdens laPinarello, een fietsevenement waar duizenden fietsers uit de hele wereld aan deelnemen, waaronder bekende wielrenners (www.lapinarello.com). Hotels en B&Bs langs de route hebben tegen gereduceerde prijzen een slaapplaats voor mij gereserveerd. Het tijdschrift Fiets biedt mij via hun website (www.fiets.nl) een podium voor een groot aantal volgers en aan het eind wordt in het blad een beeldrijk verslag gepubliceerd van de tocht en de bezienswaardigheden.